We noteren zondag 20 november 2016. Dit keer geen uitstap met de autocar op de agenda maar wel een verplaatsing met de trein. Het mailtje met de nodige info daarover, vertelt me dat we om 07.15 u samenkomen aan de broodjeszaak Panos om dan uit Brugge te vertrekken met de trein van 07.34 uur. Het wordt weer vroeg uit de veren geblazen voor de snorren leden van de West-Vlaamse!

Wat de weergoden die dag voor ons in petto hebben is niet veelbelovend want er staat een strakke gure wind en een inktzwarte hemel laat vermoeden dat we heel wat neerslag mogen verwachten. Ik ga voor zekerheid en geef voorrang aan een waterdichte jas en warme sjaal, het club regenscherm blijft in de wagen, vergeef me voorzitter maar met die rukwinden is het onbegonnen werk. Op de plaats van afspraak aangekomen blijkt dat ik in mijn kledij keuze niet alleen ben, buiten het regenscherm dan.

Tot mijn verbazing staat onze ouderdomsdeken Edmond er in wit hemd en blazer bij, wat me doet vermoeden dat hij als fervent supporter van ‘de club van ’t stad’ Groen Zwart, de warm ingepakte Blauw Zwarte ‘watjes’ van FC Brugge, nu eens een ferme neus wil zetten. Het zou kunnen dat een ‘Long John’ en dito thermisch ondergoed het ‘zaakje’ warm houden natuurlijk, maar dat heb ik hem niet durven vragen, ‘privéterrein’ weet je wel en voor de ‘schrijvende pers’ bestaan er nu eenmaal grenzen…

Even later gaat het richting perron om er de eerste etappe van die dag aan te vatten. Gezien mijn ervaringen met ‘treinreizen’ al jaren achter de rug liggen, ben ik benieuwd naar wat mij te wachten staat. Het valt meteen mee want we vertrekken netjes op tijd, het compartiment met zijn comfortabele zitbanken is gezellig warm en ook het rijden verloopt heerlijk soepel.  Vise ‘here we come.

Van het landschap is gezien het vroege uur voorlopig niets te zien tenzij de voorbijflitsende lichten van straatlantaarns en aanverwanten, niet veel soeps dus. Dan maar de sandwiches van thuis of de boterkoeken van de warme bakker aangesproken, maar niet vooraleer een snipverkouden snorrendokter Rik, de ganse meute heeft voorzien van flessen fris gekoelde ‘bubbels.’ Ontbijten in stijl noemen ze dat!  

Tegen de tijd dat alles is ‘geconsumeerd’ zijn we al een flink eindje opgeschoten maar gezien de rit volgens de dienstregeling in twee uur en dertig minuten moet worden ‘afgehaspeld’ blijft er voor sommigen dus nog ruim de tijd voor een ‘hazenslaapje.’

In het morgenlicht en heel wat later komt Vise de voorlaatste halte op onze weg in zicht. Het overstappen via een ander perron verloopt tamelijk vlot, ware het niet dat we de plaats waar de trein verwacht wordt te stoppen verkeerd incalculeren zodat het nog flink doorstappen wordt omdat die ‘boemel’ ons een heel eind voorbijraast!

Met de kortste rit van die dag bijna achter de rug bollen we het eindstation Maastricht binnen en bij het buitenkomen vallen er warempel wat regendruppels! Echt te weinig om zich zorgen te maken maar voor een paar leden toch het sein om het regenscherm boven te halen. Dit loopt op een sisser uit, want door de sterke wind is er geen houden aan en om erger te voorkomen worden ze dan maar opgeborgen. Over mijn indrukken wat Maastricht betreft kan ik kort zijn, door de weergoden die ons het grootste deel van de dag tegenwerken is er van een beetje ‘sightseeing’ geen sprake en ik blijf wat dat betreft helaas op mijn honger zitten.

Omdat we geen gebruik maken van welk vervoer dan ook en onze verplaatsingen van ‘her naar der’ te voet gebeuren is het te zien dat het best een gezellige stad is en volgens een toeristische folder, bovendien de tweede monumentenstad van Nederland.

Op dat gebied moet het de bezoeker stellig wat te bieden hebben. Een shopping paradijs is het zeker want in de straatjes die we doorlopen is het een opeenvolging van winkels, pubs snackbars, leuke restaurants en andere slijterijen. We volgen noodgedwongen het voorbeeld van de plaatselijke inwoners en duiken een warme drukbezette kroeg binnen, het zal onze laatste niet zijn want de dag is nog lang...

Intussen is het tijd geworden om ons culinair te laten verwennen in het restaurant ‘Hekje’ blijkbaar geen onbekend adres voor mijn metgezellen die Maastricht op hun duim kennen. We worden er door de vrouw des huizes Barbara en het zaalpersoneel hartelijk ontvangen. Het aperitief en het vier gangen menu met aangepaste wijntjes kan iedereen bekoren, de bediening is top, attent en met de glimlach gebracht, kortom een aanrader. Vermits de zon zich even laat zien is het buiten direct één drukte van wandelaars! Omdat het ‘tafelen’ in tijd wat uitloopt, is de ‘koperen ploert’ bij het verlaten van onze eettempel echter intussen weer achter dikke grijze stapelwolken verdwenen, daarbij één gelukje, het blijft droog.

Tot aan het geplande vertrekuur van onze trein naar de Brugse ‘heimat’, valt er een tamelijk grote tijdspanne die nuttig wordt besteed om wat populaire bierhuizen met een bezoekje te vereren. De mensen zijn er vriendelijk en omdat ons West Vlaams en al die snorren opvallen natuurlijk, krijgen we regelmatig vragen naar de bedoeling van ons bezoek naar hun stad. Mijn bewering dat het om een schoolreis gaat verdrinkt bij die Nederlanders in ongeloof, dat het om een verkiezing gaat van de mooiste snor heeft meer succes maar doet vragen reizen. Rik, altijd klaar voor een geintje kleeft dan maar bij Didier, Steven en mezelf direct een nep geval onder de neus, succes verzekert want sommige gebruikers krijgen de slappe lach!

Het kleefwerk blijft niet zonder gevolgen want bepaalde soorten lijm zadelen uw dienaar op met jeuk en ‘herpes’ ofte koortsblaasjes aan de bovenlip. Bij deze bedankt beste barbier het ziet er mooi uit voor het weekend!

Om onze uitstap eens met de gekende uitspraak van ene Piet Huysentruyt samen te vatten, ‘wat hebben we hieruit geleerd?’ Persoonlijk dan, dat Maastricht na die eerste kennismaking en mits betere weersomstandigheden uitnodigt om het nog eens uitgebreid over te doen. Dat je er overal hartelijk begroet wordt en je er als bezoeker geen moment gaat vervelen. Een kleine kanttekening misschien, voor de echte liefhebber van een pilsje vallen die soms kleine glaasjes wat tegen, maar er is een overaanbod aan ‘bollekes’ en andere glasvormen die meer inhoud toelaten. Het alcoholpercentage niet uit het oog verliezen is aangeraden want er zitten ‘stevige’ kleppers tussen en om dat te overleven moet je ‘van goeden huize’ zijn…

De terugreis zelf verloopt zonder problemen, wel krijgt mijn goede indruk van de NMBS een ferme deuk bij het zicht van die boemeltrein volgeklad met graffiti en met een compartiment bezaaid met afval en etensresten. Gelukkig is het maar een korte rit tot Vise waar we worden opgewacht door een ander treinstel met dezelfde goede eigenschappen van ons ‘vehikel’ uit de heenreis. Oef we zijn weer een beetje thuis en bij het verlaten van het station te Brugge krijgen we een ‘presentje’ het regent pijpestelen…

Lectori salutem!